Het komt iedere keer weer terug in mijn leven. Ik denk net als in jouw leven. Het is begonnen toen ik nog een klein meisje was. Met iets bezig zijn en dan vallen, huilen, kusje erop en weer opstaan. Als je ouder wordt krijgt vallen en opstaan soms een andere betekenis. Hoe val je en sta je op bij de scheiding van je ouders? Hoe val je en sta op als je dierbare mensen verliest in je leven?
Hoe val je en sta je op als je een angstaanval krijgt? Hoe val je en sta je op na borstkanker? Mijn ervaring en antwoord is met geloof in en houden van in jezelf. En niet te vergeten de lieve en dierbare mensen om mij heen. Familie en vrienden. Dit zijn mijn grote valpartijen in mijn leven tot nu toe. Deze valpartijen laten mij terugvallen op wie ik ben en te luisteren naar mijn gevoel, lijf en hoofd.
Herken jij dit? De valpartijen zijn verdrietig (huilen) om van de mooie momenten van het leven te kunnen genieten (vreugde). En om andere momenten aan te kunnen.
Deze week weer op de proef gesteld
De valpartijen die ik als klein meisje meemaakte die beleef ik soms ook als een volwassen vrouw. Als klein meisje stond ik op, droogde mijn tranen en ging verder met spelen. Als volwassen vrouw werkt het voor mij iets anders. Deze week weer eens op de proef gesteld.
Een valpartij op mijn werk waarbij ik mijn enkel zwikte. Een schaafwond in de vorm van een hart op m’n knie erbij. Oja, de koffie in de bekers was niet verloren gegaan.
Ik dacht opstaan en doorgaan. Het werd iets anders met de Mont Ventoux in het vooruitzicht. Mijn enkel werd dik een beetje blauw. De fysio adviseerde 2 dagen rust, langzaam belasten. In de avond liep ik als een oude oma door het huis. En de bank was mijn beste vriend net zo als de diepvries wortels en erwten. Het fysieke ging langzaam vooruit.
Relax
Maar oh wat een gesprekken heb ik dan met mijzelf, ik vol energie gekluisterd aan de bank. Heb je er beeld bij. Mijn hoofd wilde meer, mijn lijf zei hou rust. Iedere avond besloot mijn lijf dat het nog niet voldoende hersteld was. Mijn hoofd zei slaap lekker, morgen kijken we verder na een goede nachtrust. Mijn lijf besloot in de ochtend: “relax” is het woord van de dag. Dit soort vallen en opstaan vind ik lastig omdat ik ineens op de rem moet.
Op de rem brengt mij 12 jaar terug en ja ik weet dit is niet toen en niet te vergelijken met nu. Dat gevoel dat blijft het gevoel dat je dingen mist of dat je ergens niet bij aanwezig kan zijn. Ik wil niks missen. Ik wil leven, ik wil voelen, ik ervaren en ik wil ontdekken. In mijn gedachten kan dit allemaal niet vanaf de bank of een bed. Omdat je ziek bent of gewoon even niet kan.
Doel: De Mont ventoux
Een ding heb ik wel ontdekt. Dat als het echt moet dat ik ook echt niks kan doen. En het tot rust komt in mijn hoofd (uiteindelijk heeft mijn hoofd er aan toe gegeven) en lichaam. Met als doel de Mont Ventoux.
Je bent nooit te oud om te leren, te ontdekken, te ervaren , te ontwikkelen en te relaxen. Vanaf de bank of stralend, springend in het leven. En het kleine meisje? Ik neem haar mee. Van haar kan ik nog een heleboel leren.
