Op naar de mammografie
Goedemorgen met het Ikazia ziekenhuis afdeling radiologie. Deze woorden zorgen voor de knoop in mijn maag. En dit is alleen nog maar om een afspraak te maken. Zo ging het ook afgelopen maandag toen ik naar het ziekenhuis ging bellen voor een afspraak. Mijn jaarlijkse controle de mammografie………..Tegenwoordig bel ik voor mijn controle en binnen een week kan ik terecht voor een mammografie. Ieder jaar loop ik weer tegen mijzelf aan. Ik vergeet wat de spanning met mij doet. Je denkt toch na 12 jaar weet je toch dat het spanning met zich mee. Lees met mij mee hoe het deze week met mij vergaan is.
Afspraak maken
Het is fijn als je belt en je hoort dat je binnen 3 dagen terecht kan. Ik weet ook hoe het voelt als je nog 2 weken moet wachten. Donderdag 4 oktober 8.25 met een oranje blok in mijn agenda. De telefoon leg ik neer en de knoop in mijn maag zit er. Deze dagen blijft deze daar.
Wat gebeurd er nog meer, voor mijn gevoel sluit de spanning mij helemaal af. Het voelt als of er een schilt over mij heen komt. Steeds meer kleur wordt grijs, steeds meer blijdschap wordt bedachtzaam. Spanning in het achterhoofd en dan weer spanning op de voorgrond. Mijn humeur wordt korter af, wordt gek van mijzelf. Echt de spanning krijg ik niet van mij af wat ik ook doe.
Afleiding zoeken
Leuke en sportieve dingen doen werken beter tot goed. Hardlopen vroeg in de morgen of op m’n fiets naar het werk zorgen voor fijne energie. Een avond uiteten met een hele lieve vriendin waarin we mooie gesprekken hebben over het leven zorgen voor rust. Deze momenten zorgen ervoor dat de spanning even niet op de voorgrond is. Zo kruipen de dagen voorbij en voel ik dat de donderdag dichterbij komt.
Donderdag 4 oktober
Iedere morgen wordt ik gewekt door vogel geluiden heerlijk vind ik dat. Mijn ogen gaan open en de spanning is niet meer te houden. Het liefste draai ik mijn verder in mijn dekbed en blijf ik hier heel de donderdag. Een stemmetje zegt sta op je kan dit. Twee uur later loop ik het ziekenhuis binnen en mijn hartslag voel ik in mijn borstkas. Ik meld mij bij de balie en de dame verwijst mij door naar wachtkamer 8. De gele lijn die mij ons want Edwin is met mij mee naar wachtkamer 8 brengt. Die lijn brengt van alles terug voornamelijk gevoel. Nu is het wachten…
Mevrouw van de Ven, het is mijn beurt. Ik loop richting de verpleegkundige we schudden de hand en ik hoor klik. Het kamertje is op slot en ik trek m’n shirt en bh uit en mijn plak kipfilet af. Dan loop ik de ruimte in waar de mammografie gemaakt wordt.
Kort gesprekje vooraf en dan het minst fijne fysieke moment van de dag. Nu heb ik geen kleine borst maar pletten voor een mammografie is zo niet fijn. Alles voor het goede doel. Na 2 foto’s mag ik weer terug naar het kleine hokje wachten op de uitslag. Ja je leest het goed ik krijg gelukkig gelijk de uitslag. Voor de afleiding heb ik mijn telefoon bij mij en doe ik waar jullie mij van kennen…. selfies maken. Ik wil met jullie delen hoe ik mij voel en wat dit ieder jaar met mij doet. En ik denk niet alleen met mij.
Dan hoor ik een klik en mijn hart slaat een slag over. Daar verschijnt een blij gezicht, ik weet al genoeg. De woorden die volgen mevrouw van de Ven alles is goed we zien u volgend jaar weer. Plop mijn rug recht zich en het schilt van spanningen verdwijnt. Grijs wordt weer kleur en mijn ogen gaan weer stralen. Als een licht veertje lopen we het ziekenhuis uit.
Later op de dag
De vermoeidheid slaat om mij heen en realiseer mij weer poeh zeg wat de spanningen met mij doen. Alle emoties lopen door elkaar heen en ik voel mij vrij. Vrij en blij tegelijkertijd denk ik aan mensen die dit nu niet voelen omdat ze heel hard aan het strijden zijn tegen met met kanker. Daarom geniet ik van het leven zo goed als ik kan. Want dat heeft borstkanker mij gegeven de drive om te genieten en alles uit het leven te halen.
Tot volgend jaar Ikazia, ik blijf je trouw 1 x per jaar bezoeken.
