De derde en laatste klim – Malaucène
In Malaucène staan Ruth, Edwin en Werner op mij te wachten. We zetten de fietsen weg en gaan op het terras zitten om te eten. We bestellen drinken en geven aan dat we wat willen eten. We krijgen 4 cola en de boodschap dat van de 16 dingen die op de kaart staan er nog 1 eens. We denken eerst dit is een grapje totdat er een overvolle schaal met broodjes naar een tafel achter ons gaat.
We halen een stempel, ik reken af en drinken onze cola’s op. We gaan op zoek naar een lunch aan de overkant van de straat. We bestellen opnieuw cola en 3 keer een omelet en een hamburger.. Een omelet pffffff komt er uit mijn mond. Hoe heten die paddenstoelen ook alweer ja champiognons. De ober moet heel hard om mij lachen en ik ben een beetje moe. Het eten smaakt goed als we Elwin voorbij zien schieten op zijn fiets naar de camping.
De borden zijn leeg, de wc wordt bezocht en we rekenen af. Als grapje zeg ik tegen Werner we kunnen alleen maar met contant geld betalen. Je raad het al dat kan dus echt alleen maar. Ruth to the rescue de eerste keer. We gaan terug naar de auto, vullen onze zakken en bidons een laatste foto en dan…..
De derde en laatste klim vanuit Malaucène
Het is ondertussen lekker warm geworden en harder gaan waaien. Als je het aan Edwin en Werner vraagt zeggen ze misschien dat het niet zo was. Voor mij gevoel wel. We vertrekken en Ruth zegt tegen mij ik zie je op de top. We gaan het zien en ik roep nog blijf je een beetje in de buurt. De mannen rijden weg van mij alweer en ik begin aan mijn laatste klim. We zien wel hoe ver ik kom.
Ruth rijdt mij voorbij de mannen om van de mannen op deze klim een van de weinige foto´s te maken. Daarna wordt hij mijn persoonlijke fotograaf, mijn motivator en mijn bevoorrader. De eerste kilometers gaan nog wel het is warm en ik denk alleen maar waar ga ik aan beginnen en al snel denk ik aan Jeroen die thuis zit en hier met mij had moeten fietsen. Dus heb Bouk deze wordt voor hem dus blijven trappen.. Het wordt warmer en daar is Ruth. Je gaat naar de top hoor je mij roept hij mij na. Ik zeg we zien wel..
De paaltjes in de eerste 2 klimmen waren niet zo aanwezig als nu. Ik zie ze allemaal bij iedere kilometer. Ik lees de kilometers die ik nog moet klimmen en de gemiddelde percentages. M’n cadans gaat omlaag de weg wordt steiler. Ruth stopt vaker te vertellen dat ik goed bezig ben, dat ik die top ga halen. De weg klimt de kilometers worden minder de percentage worden hoger. Na nog 11 kilometer te gaan en de volgende kilometers doen mijn bijna van m’n fiets afstappen ik zeg tegen Ruth ik heb het zo zwaar.
Het is zwaar
Het is zo zwaar, het klimmen, de zon en af en toe de windvlagen. Echt hoe ga ik dit doen.. en hij zegt heel rustig jij gaat dit doen. Tegen mijn benen zeg ik gewoon blijven trappen. Ja ik praat heel veel met mijzelf als ik zo aan het afzien ben. Geloof mij zwalkend over de weg met 12% en 13% op de teller. In de volgende flauwe bocht zie ik de bekende auto en de lens. Ik kan een brede glimlach zien. Daar moet ik heen.. Ruth vertelt mij dat lieve vrienden iets tegen mij willen zeggen ik zeg hoe dan. Zelf kan ik geen foto meer maken.
Ik fiets verder de weg loopt op naar 15% en dan zegt Ruth luister. Hij pakt zijn telefoon en ik hoor Jeroen, hey kanjer jij kan dit, je bent al zover blijf tappen, ik geloof in jou, hoe voel je…. Mijn antwoord waarom, waarom 17% serieus waarom en waar.. nou onder mijn fiets.eroen praat nog tegen mij. Op dat moment keer ik mij weer in mijn eigen wereld die afzien heet.
Ruth zegt Jeroen ze kan niet meer praten we bellen later. Bij de volgende ontmoeting met Ruth heeft Bianca een videoboodschap ingesproken alleen zoals zij dat kan. Het brengt mij even terug naar Italië. Ik voel een traan over m’n wang gaan. Gelukkig draag ik een grote fietsbril. Ruth voorziet mij van een banaan en zegt ik rij weer verder. Knikken is wat ik nog kan. Allebei niet wetende dat daar bijna 2 kilometer overheen gaat. En was best een eind op dat moment.
Ondertussen word ik ingehaald door 2 andere wielrenners ze begroeten mij en moedigen mij aan. Wat ik niet weet is dat ze Ruth verteld hebben dat ik niet ben afgestapt. Mijn ben en ervoor zorgen dat ik nog aan het fietsen ben. Gelukkig heeft hij een grote lens bij zich en kan mij van een afstand spotten als ik de bocht voorbij kom. Een zucht bij hem en blijdschap bij mij ik zie hem weer. Hij dacht als ze maar niet afstapt. Hij komt mij tegemoet lopen en zegt ik ben blij om je te zien. Zo trots op jouw, respect en nog maar 7 kilometer. Op dat moment hoor ik Lisette mij aanmoedigen uit Ruth zijn telefoon en daarna hoor ik Coen. Langzaam fiets ik weer weg bij Ruth, de Skoda en Nijntje. Ineens hoor ik achter mij “the final countdown” dat is een oudje denk ik nog. Ik rij de rotonde op heerlijk die 4% het gaat nog even zo door.
De laatste kilometers..
Ik draai de bocht om en daar ineens uit het niets en boven mij is de bekende rood witte punt. Wat een magisch moment en gelijk de realisatie nog 3 kilometer. Omhoog kijkend en de weg een paar keer van links na rechts te zien gaan. Daar zakt de moed een beetje in mijn schoenen. Ruth zegt nog een keer het is nog maar 3 kilometer jij kan dit. Daar ga ik weer blijven trappen blijven trappen zeg ik nog een paar keer. Twee bochten onder de top laat de wind zich horen en voelen. Daardoor word ik een beetje de weg op geslingerd en door mijn eigen trage tempo nog meer. Net voor de top zie ik de skoda van Ruth en een brede glimlach en hoor door de wind. Boukje je bent er bijna ik zei het toch jij kan dit. Nog een windvlaag en klik mijn voet los, nee hup weer vast.
3 x ik heb 3x naar de top van de mont ventoux gefietst knijp mij even ik heb dit gedaan. Met mijn laatste beetje energie heb ik mijn fiets op getild. Foto’s gemaakt en stickers opgeplakt en even genieten van de weer gekeerde rust op de top en mijn prestatie. Back to reality de laatste afdaling voor mijn laatste stempel in Bedoin. Ruth zegt nog pas op met de wind. Ja zeg ik doe ik, de eerste meters komt er een windvlaag van zij nog net op tijd mijn voet aan de grond. Daar besluit ik een stuk naar beneden te lopen, uiteindelijk 2 kilometer voordat ik weer op de fiets stap. De top heeft om 19 uur een veranderende wind en ik neem het zekere voor het onzekere met een vermoeidheid. Eenmaal op de fiets geniet ik van het dalen. Later in het bos waar de zon schijnt even opwarmen.Na een gesprek met Jeroen weer terug op de fiets. Ik geniet als een klein meisje van de afdaling. Big smile, trots gevoel en Bedoin voor de laatste stempel in het vooruitzicht.
.Een foto en een stempel mijn avontuur komt tot een einde, later in bad en 3 uur lang geniet ik van alle lieve berichtjes van iedereen die meegeleefd heeft dat maakt mij een rijk persoon.
