De dag die de Mont Ventoux heet eerste klim – Bedoin
Ik val onrustig in slaap en draai en keer in mijn bed en moet weer naar de wc en val weer in slaap. In een lichte slaap word ik wakker van de wekker om 3.30 uur. Berichten op mijn telefoon lezen en langzaam wakker worden. Uit bed gekomen, mijn Parentini teamtenue Mont Ventiel aangetrokken. Ruth wakker gemaakt en hij viel gelijk weer in slaap ik geef hem geen ongelijk. Wie staan er zo vroeg op in de vakantie om te gaan fietsen. Ik, Edwin en Werner dus. Aan tafel zit ik met lange tanden mijn pannenkoeken en kwark weg te eten.
En vraag ik mijzelf af waarom ga ik dit doen? Waarom vind ik dit leuk? Waarom ben ik nerveus het is gewoon blijven trappen. Blijven trappen, afzien en genieten dat is de mantra die ik in mijn hoofd afspeel. Nog net voordat we weg gaan maak ik Ruth nog een keer wakker. En zeg hem tot straks in Sault. Het eerste stuk naar Bedoin is donker maar zeker niet koud. Start foto maken, stickers plakken en dan komt Werner aanfietsen. Het gaat beginnen mijn avontuur om 3 x de Mont Ventoux te beklimmen op de fiets.
De eerste klim vanuit Bedoin:
Om iets over 5 uur vertrekken Edwin, Werner en ik vanuit Bedoin. Voor ons zien we twee rode lampjes richting de klim van de Mont Ventoux vertrekken. De eerste kilometers fietsen we bij elkaar, als snel merk ik dat Edwin en Werner bij mij vandaan fietsen. Al snel denk ik succes zie jullie straks weer in Sault. Dat is de afspraak. Als je in het licht fietst dan zie je wat de weg doet. Zo vroeg in de morgen voel je dat alleen aan je benen.
Ik kijk nog even om mij heen voordat de weg bij de boom naar links draait. Hier voel ik en weet ik het hier begint het. Langzaam wordt het om mij heen nog iets donkerder, mijn lampje verlicht de weg. En zorgt voor schaduw in de bossen.
De andere 2 fietsers hebben een volgauto bij zich deze wacht een paar keer totdat ik voorbij ben. De laatste keer neemt hij mijn rugzak mee en bezorgt deze later op de top. Ik trap rustig door als de herinneringen van 7 jaar terug aan mij passeren. Ik hoor geritsel in het bos.. heel logisch toch in een bos. Mijn gedachten gaan met mij aan de loop. Wat als er nu iemand uit de bosjes springt. Ik kijk op mijn teller en zie 9,5 km per uur dan heeft hij mij snel te pakken. Rustig fiets ik door en zie langzaam de nacht verdwijnen en de dag te voorschijn komen.
Bij Chalet Reynard stop ik om een banaan te eten en het moment in mij op te nemen.. De stilte, de rust, ik met de berg en het avontuur wat nog voor mij ligt. Met deze gedachten stap ik terug op de fiets en begin aan het tweede gedeelte.
Herinneringen komen terug
De rust valt zo mooi samen met de berg, de zon komt achter de berg op. Ik voel de eerste warme zonnestralen op mijn gezicht en een brede glimlach komt te voorschijn op mijn gezicht. Ik fiets verder bocht voor bocht. De top in het zicht en de top verdwijnt. Stoppen daar denk ik geen moment aan. Ik trap in een voor mij lekkere tred verder. En ik kom de bocht om en daar is hij weer. De bocht waar ik 8 jaar geleden bij mijn allereerste keer hier op de berg moest opgeven. Nu rollen er ook tranen over mijn wangen deze keer van trots en blijdschap. Ik mompel wat tegen mijzelf je bent van zo ver gekomen. Vandaag 12 jaar geleden kreeg ik te horen dat ik kanker had. Wat voor kanker wist ik nog niet. 8 jaar geleden stopte je hier. Vandaag ga je vandaag voor 3 x de top.. Ik voel mijn ogen stralen en m’n glimlach breder worden. Even later fiets ik het monument van Tom Simpson voorbij.
En Ruth…..hier kom ik nog op terug. Stempel halen en verzamelen voor de start van Groot Verzet Tegen Kanker.
